چندسال پیش فیلم «هفت سال در تبت» را دیدم. راهبان برای ساختن معبد، زمین را می کندند. همه چیز خوب پیش می رفت تا اینکه متوجه شدند مورچه آنجاست. دست از کار کشیدند و گفتند اینجا لانه مورچه هاست و ما حق نداریم آن را خراب کنیم! پلانی تاثیرگذار، لطیف، نایس! از آنها که دلت غنج می رود برای این همه «انسونیت و مرام»! چه دین و آئین خوبی است این بودائیسم که حتی برای حیوانات هم اینقدر ارزش قائل است. شیک،بی آزار با بوی عود و دستار نارنجی و... عکس هایی از کُشتن و سوزاندن مسلمانان در میانمار دارد دست به دست می شود. کشوری با حدود۷۰میلیون جمعیت. با تجربه کودتای نظامی، اقتصاد کمتر توسعه یافته و باورهای عمیق مذهبی. تصاویر آنقدر تلخ است که بعید می دانم حتی اگر خود بودا بلند شود و در همه معابد عود روشن کنُد بتواند بوی وقیح گوشت انسان های سوخته را پاک کند. آغاز ماجرا: سه جوان مسلمان به تجاوز و قتل دختری بودایی متهم شدند. یک نفر از آنان پس از دستگیری خودکشی کرد و دو تن دیگر به اعدام محکوم شدند.مسلمانان مدعی اند دختر همراه یکی از این سه پسر فرار کرده. حمله به یک اتوبوس مسلمانان شروع خشونت هایی بود که میگویند۲۰هزار مسلمان در آن کشته شدند. وقتی داعش الله اکبرگویان انسان ها را در قفس آتش زد، سرشان را عین خیار بُرید، به زن ها تجاوز کرد و اسباب شرمساری شد، بسیاری از ما فریاد زدیم «این اسلام واقعی نیست». لابد الان هم بودایی هایی هستند که با دیدن این تصاویر فریاد می زنند «این بوداییسم واقعی نیست». اما صدای جیغِ زنان و کودکانی که خون آلود به سمت بنگلادش فرار می کنند آنقدر بلند است که کسی این صداها را نمی شنود. خیلی ها میگویند: بودایی بوداییه، می خواد توی خیابون کاسه دستش بگیره برنج گدایی کنه، می خواد با شمشیر تو میانمار مسلمونا رو قصابی کُنه همین نکته شاید کافی باشد که بدانیم تندروی و داعش چه بلایی به سرمان آورد. دنیا دیگر کمتر برای «مسلمان» ها دل می سوزاند و شاید زیرجُلکی میگویند حقشونه! مسلمان مسلمانه، می خواد ایرانی باشه که سجاده اش بوی عطر یاس بده یا داعشی که از ریشش خون می چکه یا میانماری! یاد دیوارنوشته ای در سوریه می افتم. کسی با اسپری روی دیواری زخم خورده از جنگ نوشته بود: اگر از کودکان سوری به جای خون، نفت میرفت، تمام دنیا فوری وارد عمل می شد. به جای کودکان «سوری» می شود در همه این سال ها نوشت؛ «کودکان ایرانی»، «کودکان آفریقایی»، «کودکان میانماری». خیلی وقت است دنیا«چشاش کوره» فقط هر وقت منفعت حُکم کُند «می بینه». خدایا ما دقیقا" اینجاییم، تو دقیقا" کجایی؟ احسان محمدی